Quemadmodum desiderat. The fervent desire of the just after God: hope in afflictions.

 1 In finem. Intellectus filiis Core.  2 Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te, Deus.  3 Sitivit anima mea ad Deum fortem, vivum; quando veniam, et apparebo ante faciem Dei?  4 Fuerunt mihi lacrimae meae panes die ac nocte, dum dicitur mihi quotidie : Ubi est Deus tuus?  5 Haec recordatus sum, et effudi in me animam meam, quoniam transibo in locum tabernaculi admirabilis, usque ad donum Dei, in voce exsultationis et confessionis, sonus epulantis.

 6 Quare tristis es, anima mea? et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi, salutare vultus mei,  7 et Deus meus. Ad meipsum anima mea conturbata est; propterea memor ero tui de terra Jordanis, et Hermoniim a monte modico.  8 Abyssus abyssum invocat, in voce cataractarum tuarum; omnia excelsa tua, et fluctus tui super me transierunt.  9 In die mandavit Dominus misericordiam suam, et nocte canticum ejus; apud me oratio Deo vitae meae.  10 Dicam Deo : Susceptor meus es; quare oblitus es mei? et quare contristatus incedo, dum affligit me inimicus?

 11 Dum confringuntur ossa mea, exprobraverunt mihi qui tribulant me inimici mei, dum dicunt mihi per singulos dies : Ubi est Deus tuus?  12 Quare tristis es, anima mea? et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi, salutare vultus mei, et Deus meus.