Paul, after three months' stay in Melita, continues his voyage and arrives at Rome. His conference there with the Jews.
[1] Et cum evasissemus, tunc cognovimus quia Melita insula vocabatur. Barbari vero praestabant non modicam humanitatem nobis.
[2] Accensa enim pyra, reficiebant nos omnes propter imbrem, qui imminebat, et frigus.
[3] Cum congregasset autem Paulus sarmentorum aliquantam multitudinem, et imposuisset super ignem, vipera a calore cum processisset, invasit manum ejus.
[4] Ut vero viderunt Barbari pendentem bestiam de manu ejus, ad invicem dicebant : Utique homicida est homo hic, qui cum evaserit de mari, ultio non sinit eum vivere.
[5] Et ille quidem excutiens bestiam in ignem, nihil mali passus est.
[6] At illi existimabant eum in tumorem convertendum, et subito casurum et mori. Diu autem illis exspectantibus, et videntibus nihil mali in eo fieri, convertentes se, dicebant eum esse deum.
[7] In locis autem illis erant praedia principis insulae, nomine Publii, qui nos suscipiens, triduo benigne exhibuit.
[8] Contigit autem patrem Publii febribus et dysenteria vexatum jacere. Ad quem Paulus intravit : et cum orasset, et imposuisset ei manus, salvavit eum.
[9] Quo facto, omnes qui in insula habebant infirmitates, accedebant, et curabantur :
[10] qui etiam multis honoribus nos honoraverunt, et navigantibus imposuerunt quae necessaria erant.
[11] Post menses autem tres navigavimus in navi Alexandrina, quae in insula hiemaverat, cui erat insigne Castorum.
[12] Et cum venissemus Syracusam, mansimus ibi triduo.
[13] Inde circumlegentes devenimus Rhegium : et post unum diem, flante austro, secunda die venimus Puteolos;
[14] ubi inventis fratribus rogati sumus manere apud eos dies septem : et sic venimus Romam.
[15] Et inde cum audissent fratres, occurrerunt nobis usque ad Apii forum, ac tres Tabernas. Quos cum vidisset Paulus, gratias agens Deo, accepit fiduciam.
[16] Cum autem venissemus Romam, permissum est Paulo manere sibimet cum custodiente se milite.
[17] Post tertium autem diem convocavit primos Judaeorum. Cumque convenissent, dicebat eis : Ego, viri fratres, nihil adversus plebem faciens, aut morem paternum, vinctus ab Jerosolymis traditus sum in manus Romanorum,
[18] qui cum interrogationem de me habuissent, voluerunt me dimittere, eo quod nulla esset causa mortis in me.
[19] Contradicentibus autem Judaeis, coactus sum appellare Caesarem, non quasi gentem meam habens aliquid accusare.
[20] Propter hanc igitur causam rogavi vos videre, et alloqui. Propter spem enim Israel catena hac circumdatus sum.
[21] At illi dixerunt ad eum : Nos neque litteras accepimus de te a Judaea, neque adveniens aliquis fratrum nuntiavit, aut locutus est quid de te malum.
[22] Rogamus autem a te audire quae sentis : nam de secta hac notum est nobis quia ubique ei contradicitur.
[23] Cum constituissent autem illi diem, venerunt ad eum in hospitium plurimi, quibus exponebat testificans regnum Dei, suadensque eis de Jesu ex lege Moysi et prophetis a mane usque ad vesperam.
[24] Et quidam credebant his quae dicebantur : quidam vero non credebant.
[25] Cumque invicem non essent consentientes, discedebant dicente Paulo unum verbum : Quia bene Spiritus Sanctus locutus est per Isaiam prophetam ad patres nostros,
[26] dicens : Vade ad populum istum, et dic ad eos : Aure audietis, et non intelligetis : et videntes videbitis, et non perspicietis.
[27] Incrassatum est enim cor populi hujus, et auribus graviter audierunt, et oculos suos compresserunt : ne forte videant oculis, et auribus audiant, et corde intelligant, et convertantur, et sanem eos.
[28] Notum ergo sit vobis, quoniam gentibus missum est hoc salutare Dei, et ipsi audient.
[29] Et cum haec dixisset, exierunt ab eo Judaei, multam habentes inter se quaestionem.
[30] Mansit autem biennio toto in suo conducto : et suscipiebat omnes qui ingrediebantur ad eum,
[31] praedicans regnum Dei, et docens quae sunt de Domino Jesu Christo cum omni fiducia, sine prohibitione.
|